Ode aan het klokgebouw

Afgelopen woensdag, 15 maart 2023, was het dan eindelijk zo ver: de dag waar we bij BEECKK al maanden naar uit hebben gekeken. We kregen namelijk de sleutel van onze nieuwe netwerklocatie Donna in Eindhoven. Sinds een half jaar filosoferen we over deze dag en de nodige voorbereidingen zijn al getroffen. Zo hebben we al enkele kasten uitgemest en is de eerste houten lattenwand – die in Donna een tweede leven krijgt – al vakkundig van de muur gedraaid. Ook wordt er flink gediscussieerd over welke meubelstukken mee mogen naar onze nieuwe plek. Maar voordat de verhuizing zover is moet er toch nog wel een hoop gebeuren. En dat geeft mij mooi de gelegenheid om eens terug te blikken op onze tijd in het Klokgebouw.

Klokgebouw 245: dé plek waar 15 jaar geleden BEECKK is gestart. Maar zo lang werk ik er nog niet, voor mij begon het BEECKK avontuur pas in 2020. Om toch een klein beetje de geschiedenis in te duiken voor dit artikel heb ik gebeld met Hans en Jorn, de oprichters van BEECKK. Hans vertelde me dat een beetje een eigenzinnige locatie wel paste bij BEECKK. Via contacten van Jorn werd uiteindelijk een kantoorruimte gevonden in het Klokgebouw. Het kantoor werd volledig casco opgeleverd, wat in dit geval betekende dat de duivenpoep nog op de ramen zat. De eerste weken werd er dan ook nog grondig schoongemaakt om vervolgens alle bureaus te installeren. Nu zijn we 15 jaar verder en is BEECKK van 3 teamleden gegroeid naar een club van 23 en van één kantoor naar drie netwerklocaties in Arnhem, Rotterdam en Eindhoven.

De eerste keer dat ik langs ging bij BEECKK was zo’n 4 jaar geleden. Een korte kennismaking stond gepland en ik mocht gelijk aanschuiven bij de vrijdagmiddaglunch. Het Klokgebouw vond ik toen nog een klein beetje een raadsel. Ik weet nog dat ik me vanuit die grote lift afvroeg waar ik terecht zou komen. Van het eerste gesprek is vooral de gezellige lunch blijven hangen. Ik gok dat we met zo’n 12 man aan een hele grote tafel zaten. De broodjes zalm en kruidenkaas lagen op tafel terwijl de geur van gesmolten kaas zich langzaam verspreidde door de ruimte. Een beeld dat nog steeds heel erg past bij de gemiddelde vrijdagmiddag bij BEECKK. Stipt om 12 uur worden de eerste tosti’s in het tosti-ijzer gelegd en schuiven we met z’n allen aan tafel. Dit is één van de redenen dat ik de vrijdagen bij BEECKK vaak heel leuk vind. Het enige probleem wat zich tegenwoordig steeds vaker voordoet is de ietwat te klein geworden tafel. Vaak sta ik tussen twee collega’s gepropt aan tafel. Heel gezellig, maar veel beweegruimte is er dan niet meer (en zo groot ben ik niet eens). Ook hebben we stiekem niet eens zo heel veel werkplekken. En met al die hybride overleggen van tegenwoordig bestaat er soms wel eens de kans dat je een ruimte binnenloopt waar één collega videobelt, twee collega’s een overleg hebben en een andere collega al voetballend en telefonerend door de ruimte heen wandelt. Gelukkig hebben we een lange gang waar we zo nu en dan een rustig plekje kunnen vinden om te werken, als de tafeltennistafel niet toevallig nét in gebruik is.

Kortom: het werd tijd om verder te kijken naar een nieuwe plek. En die nieuwe plek vonden we in het gebouw Donna op Strijp-S. Gelukkig lekker dichtbij het Klokgebouw. Als we met een verhuisdoos vertrekken zijn we binnen 5 minuten op onze nieuwe plek in Donna. De verhuizing is een superleuke stap voor ons als team, maar voelt toch ook wel een beetje dubbel. Want na dik twee jaar bij BEECKK voelt het Klokgebouw toch wel heel erg vertrouwd en denk ik dat ik deze plek ook wel een beetje ga missen. Terwijl ik dit artikel schrijf kijk ik dan ook met een nostalgisch gevoel uit het raam van het Klokgebouw en geniet ik nog van het mooie uitzicht over Eindhoven dat de vijfde verdieping biedt. De sleuteloverdracht voelt een beetje als het einde van een tijdperk…. Met dit artikel wil ik dan ook graag een kleine ode aan het Klokgebouw brengen, de locatie waar onze BEECKK cultuur is ontstaan, we veel leuke herinneringen hebben aan teamuitjes en kerstborrels en we ontzettend productieve werkuren hebben gedraaid. Maar Donna wordt vast net zo’n fijne plek om te werken. En met deze gedachte plak ik zometeen stiekem toch even een groen stickertje onder de tafeltennistafel, in de hoop dat deze de verhuizing ook mag gaan meemaken!